روش بهینه سطح بندی سکونتگاه های روستایی استان گیلان از نظر توسعه یافتگی

شناخت گونه­های متنوع سکونتگاه­های روستایی گیلان و طبقه­بندی آن­ها، زیربنای برنامه­های توسعه روستایی و ناحیه­ای است که می­تواند رهگشای شناخت نیازها، توانمندی­ها، محدودیت­ها، تنگناهای روستاها و سنجش سطح توسعه یافتگی یا محرومیت روستاها باشد. با توجه به ویژگی­های کالبدی و اجتماعی- اقتصادی روستاهای گیلان، نمی­توان به سادگی از الگوها و روش­های رایج در طبقه­بندی سطح توسعه­یافتگی روستاها پیروی نمود. براین اساس، با گونه­شناسی روستاهای گیلان از نظر محیطی و اجتماعی- اقتصادی و شناخت تنگناها و توانمندی­های هر گروه از روستاها در سطح عرصه­های طبیعی استقرار روستاها (جلگه­ای کوهپایه­ای و کوهستانی) و در سطح واحدهای اداری (دهستان و بخش)، می­توان به سطح توسعه­یافتگی و میزان محرومیت آن­ها دست یافت. در این پژوهش با بهره­گیری و تلفیق روش­های علمی شناخته شده، کوشیده­ایم تا روش مناسب و بهینه­ای را برای طبقه­بندی روستاها و سنجش میزان توسعه­یافتگی آن­ها ارائه دهیم و بر پایه آن شاخص­های مهم بررسی میزان توسعه­یافتگی یا محرومیت روستاها را در گیلان شناسایی کنیم.